Er zijn volgens Sebastiaan wel degelijk manieren voor gemeenten om de richting en het tempo van de stedelijke mobiliteitstransitie te beïnvloeden. “Het begint bij bewustwording: bewoners zelf laten ervaren hoe fijn het is om te wonen in een straat zonder auto’s, bijvoorbeeld met een tijdelijk experiment. Ook helpt het om te zoeken naar een voorhoede van mensen die openstaan voor verandering en bereid zijn om afstand te doen van hun auto. Ontzorg en faciliteer hen, beloon ze in financiële zin of in natura, met meer groen, speeltoestellen of straatmeubilair. Maak daarnaast op een slimme manier de eigen auto minder aantrekkelijk. Kondig toekomstige parkeer- of vergunningenplafonds aan. En zorg ervoor dat bijvoorbeeld ingeleverde vergunningen niet opnieuw worden uitgegeven. Zo weten mensen: als ik daar ga wonen, is er geen ruimte voor mijn eigen auto.” Ook moet er gekeken worden naar het betaald parkeren. “De ruimte in binnensteden is schaars en die druk neemt alleen maar toe. Toch is de lage m2-prijs van een parkeerplek totaal niet in verhouding met de hoge m2-prijs van woning. Die prijs moet echt omhoog. Als we het betaald parkeren over een langere periode duurder maken, kan dat ook zeker ontmoedigend werken.” En dan is er nog het belang van de juiste boodschap. “In plaats van de nadruk te leggen op de gevoeligheid rond het autobezit, moet de focus veel meer liggen op leefkwaliteit”, aldus Sebastiaan. “Bewoners moeten we ervan bewust maken dat het eigenlijk een uitzondering is dat je zomaar mag parkeren in de openbare ruimte. Je ontneemt de ruimte van andere functies: groen, spelen en ontmoeten. Praat dan ook niet over het terugdringen van parkeren, maar over het creëren van een gezonde, prettige leefomgeving. In wijken waarin een verandering is doorgevoerd, zijn bewoners achteraf altijd blij. Laat hen het verhaal ook vooral doorvertellen. Goed voorbeeld doet goed volgen.”